Bewegende letters in 3 D ze draaien springen je ziet ze van alle kanten en in alle kleuren. Dyslexie genaamd!

Ik ben dyslectisch! Het heeft zijn voordelen en nadelen. Ik ben slim, maar dat is niet zichtbaar in mijn taalgebruik. Frustrerend! Als kind was ik al de ‘gehandicapte’ van de familie, het zorgenkindje. Degene van wie men dacht dat die niets zou kunnen. Achteraf bleek ik hoogbegaafd te zijn. Ik kan het niet geloven.

Ik ben heel creatief en kan oplossingen bedenken. Een echte generalist met brede interesses. Maar ik word vaak niet begrepen. Ik moet mezelf steeds opnieuw bewijzen. Waarvoor eigenlijk?

Ik studeer filosofie en leerde dat Plato vond dat schrijven tot discriminatie zou leiden. Soms denk ik dat hij daar wel een beetje gelijk in had. Maar we kunnen niet zonder taal. We denken in taalstructuren. Of... dat denken we? Ik denk in beelden, in 3D of zelfs 4D. Beelden, ervaringen, gevoelens flitsen door mijn hoofd. Of de naam nu Zeltser, Netser, Nir of Zir is — voor mij draait die ‘Z’ alle kanten op. N of Z Wat maakt het uit? Het maakt veel uit. Zeker als je het niet juist schrijft. Ik redeneer! Of ja Decartes en Aristotels hebben een punt! We denken en doen ervaringen op. Kant zei het toch!

Ik vind het frustrerend dat ik dyslexie heb. Heel frustrerend. Ik moet mezelf steeds opnieuw bewijzen. Dat ik niet dom ben. Je leert anders. Niet volgens het systeem, volgens het boekje, maar op je eigen manier. Door ervaringen, beelden, verbanden. Ik zie heel snel verbanden — vaak sneller dan anderen. Maar dat wordt dan weer verkeerd begrepen. Tot de tijd laat zien wat mijn punt was.

Ik moet veel geduld en begrip tonen. Ik heb een talent. Ik kan dingen die anderen niet kunnen... Maar wat precies? Soms is het vermoeiend. Vermoeiend om jezelf te mogen zijn.

We leren zoals AI: door input en ervaringen. Aan het begin van ons leven komen we met een leeg blad. Eerst leren we kleuren en vormen. We leren bewegen, grijpen. Onze spieren worden sterker. We leren lopen, vallen en weer opstaan. We leren voortdurend bij. We doen ervaringen op. We leren spreken. We leren letters, tekst en taal. Maar o wee als er een letter fout gespeld wordt! Dan breekt de hel los. Al die letters dansen in het rond — je moet ze vastgrijpen en stilzetten.

Ken je dat? Zo’n bewegende cursor? De letters verdwijnen en komen terug. Kent iemand dat? Wanneer gaan we op zoek naar die verschijningen die ons brein creëert?

Kleuren ontstaan door licht. Zonder licht geen kleur. Materie — hoe ontstaat dat? Kan iemand dat uitleggen?

Verschijningen... Letters, klanken, trillingen... Letters zijn klanken, omgezet naar tekst. Klanken zijn geluid. Geluid dat we vorm geven is taal. Geluid is trilling. Trillingen door de ruimte. Klinkt het als muziek? Golven...

Het is allemaal zo interessant: fenomenologie, existentials, Dasein, er-zijn, vrijheid, structuur...En we komen weer uit bij taal en tekst.

Details.

Sabine Van Oppens ©

Moving letters in 3D — they spin, they jump — you see them from all sides and in every color. It’s called dyslexia!

I’m dyslexic!   It has its pros and cons. I’m intelligent, but that’s not obvious from my use of language. Frustrating! As a child, I was already the “disabled one” in the family, the one who needed care. The one people assumed wouldn’t be capable of much. In hindsight, I turned out to be gifted. I still can’t believe it.

I’m highly creative and can come up with solutions. A true generalist, with wide-ranging interests. But I’m often misunderstood. I constantly have to prove myself. But… to whom, really?

I study philosophy and learned that Plato thought writing would lead to discrimination. Sometimes I think he had a point. But we can’t live without language. We think in linguistic structures. Or… so we think? I think in images — in 3D or even 4D. Images, experiences, feelings flash through my mind. Whether the name is Zeltser, Netser, Nir, or Zir — to me, that “Z” spins in every direction. N or Z — does it matter? It matters a lot. Especially when you spell it wrong. I reason! Even Descartes and Aristotle had a point! We think and we experience. Kant said that, didn’t he?

It’s frustrating having dyslexia. Truly frustrating. I constantly have to prove that I’m not stupid. I learn differently. Not by the system, not by the book — but in my own way. Through experiences, images, connections. I see patterns very quickly — often faster than others. But that’s often misunderstood. Until time proves me right.

I have to show so much patience and understanding. I have a talent. I can do things others can’t… But what exactly? Sometimes it’s exhausting. Exhausting just to be allowed to be yourself.

We learn like AI — through input and experience. At the beginning of our lives, we are blank pages. First we learn colors and shapes. We learn to move, to grasp. Our muscles grow stronger. We learn to walk, to fall, and to get back up. We are constantly learning. We gain experience. We learn to speak. We learn letters, texts, and language. But oh no — spell one letter wrong, and all hell breaks loose. All those letters dance around — you have to catch them and hold them still.

Do you know that? That moving cursor? The letters disappear and come back. Does anyone know what that’s like? When will we go in search of the appearances created by our brain?

Colors arise from light. Without light, no color. Matter — how does it come into being? Can anyone explain that?

Appearances… letters, sounds, vibrations… Letters are sounds turned into text. Sounds are noise. Noise given form is language. Sound is vibration. Vibration through space. Does it sound like music? Waves…

It’s all so fascinating: phenomenology, existentialism, Dasein, being-there, freedom, structure… And again, we return to language and text.

Details.

Sabine Van Oppens ©